Een onvergetelijke fietsvakantie

Beste mensen,

Hieronder een verhaal over Terry. Terry is de vrouw van Dick. Samen zijn zij onze leveranciers van kantoorartikelen. Het is een verhaal zoals zovele verhalen. Maar dit verhaal is heel bijzonder. Waarom? Omdat het:

• vanuit het hart is geschreven;
• aangeeft hoe dun het lijntje is tussen "geluk" en "verdriet";
• door één van onze toeleveranciers is geschreven;
• herkenbaar is;
• fanmail bevat.
  
  

De belangen van Terry worden behartigd door een rechtsbijstandverzekeraar, niet door ons kantoor. Het feit dat wij direct betrokkenheid hebben getoond en service hebben geboden maakt indruk, leest u zelf maar na. Die houding, die ogenschijnlijk kleine moeite, maakt een groot verschil. Ook dat kunt u zelf lezen:

Een onvergetelijke fietsvakantie

Het is zaterdagochtend 23 mei 2015 als om 07.00 uur de wekker afloopt. Mijn vrouw Terry is zoals zo vaak als eerste wakker en sluipt ons bed uit om de gordijnen van ons favoriete fietshotelletje La Douce Montagne in Allemont (Frankrijk) open te schuiven. De zon schijnt al lekker onze hotelkamer binnen. Het is onze laatste dag van een fantastisch fietsweekje in de Franse Alpen en het beloofd ook vandaag weer een heerlijke onschuldige fietsdag te worden met tal van uitdagende Cols….

Al fietsend worden we onderweg getrakteerd op schitterende vergezichten van prachtige valleien en pittoreske dorpjes. We besluiten nog 1 keer te stoppen om met onze mobiele telefoons enkele foto’s te schieten. Weer op de fiets geklommen spreken we halverwege de Col af dat we ieder op eigen tempo naar boven zullen rijden. Voor we afscheid nemen maken onze handen nog een “boks” gebaar en wensen elkaar vooral veel plezier op weg naar de top. Ik ga op mijn pedalen staan en roep: “We zien elkaar boven”   vervolgens  verhoog ik mijn tempo en op het moment dat ik voorbij bocht 6, halverwege de Col Les Deux Alpes gereden ben, heb ik nog geen enkel vermoeden welk drama zich achter mij zou gaan afspelen waardoor ons leven volledig op zijn kop wordt gezet….

Op weg naar de top hoor ik sirenes galmen door het dal, ik kom een brandweerwagen op volle snelheid tegen en nog een busje van de eerste hulp. En nu zie ik ook een politiewagen met loeiende sirene naar beneden rijden. Zelf rijd ik stoïcijns door, nog steeds met de naïeve gedachte dat er waarschijnlijk ergens een onbeduidend schoorsteenbrandje of BBQ geblust moet worden. Op de top aangekomen wacht ik tevergeefs op Terry, ik vraag mij af waar ze blijft, terwijl boven op de berg het geluid van de sirenes langzaam verstomd….

Uiteindelijk word ik boven geïnformeerd dat Terry een zeer ernstig ongeluk heeft gehad. Volgens ooggetuigen heeft een 90 jarige man in een grote Landrover met een geschatte snelheid van 60 a 70 km per uur, vol op haar ingereden. De vermoedelijke oorzaak is dat de oude man tijdens het rijden in slaap is gevallen. Terry heeft naast tal van kneuzingen, inwendige bloedingen en een klaplong, o.a. ook nog 2 gevaarlijke bloedingen in de hersenen opgelopen, en verder 4 ribben-, haar bekken op 3 plaatsen-, haar heup-, en 3 ruggenwervels gebroken…..

Mijn meisje ligt daar met haar rug op het asfalt, de ogen gesloten en door de hevige pijn kon je haar tot in het dal horen gillen. Ongeveer 10 meter van haar verwijderd ligt haar racefiets in stukjes bij elkaar geveegd. Het duurde uiteindelijk bijna 2 uur voordat het traumateam haar nek en rug gestabiliseerd had zodat Terry met de helikopter kon worden vervoerd voor een zware en langdurige operatie in het Universiteit Ziekenhuis van Grenoble….

Daar sta je dan, in een vreemd land, met een vreemde taal. Eens temeer blijkt dat het ene moment van opperste geluk en het andere moment van diepe ellende, een flinter dun lijntje is. Het is niet te bevatten, en dat allemaal binnen een tijdsbestek van enkele minuten. De paniek slaat bij mij toe…..

Na een moeizame maar geslaagde operatie waarbij 6 wervels in de rug zijn vastgezet en lange tijd (lees: vele jaren) revalideren gaat het momenteel naar omstandigheden goed met Terry, al zal zij nooit meer helemaal de oude worden. Zij was voor het ongeluk fysiek en mentaal 10 jaar jonger dan haar echte leeftijd, en hoewel zij bijzonder positief en strijdvaardig is, is ze vooral fysiek 15 jaar ouder dan haar werkelijke leeftijd. In één dag kun je dus zomaar 25 jaar ouder worden.

Natuurlijk zijn wij blij dat ze het overleefd heeft maar regelmatig is er ook verdriet door alles wat haar overkomen is…..

Terry is niet alleen mijn partner, maar tevens mijn (sport)maatje en daarnaast hebben wij samen al vanaf 1997 een handelsonderneming in kantoorbenodigdheden en kantoormeubilair. Het ongeluk heeft op alle fronten een grote impact. Uit het niets krijg je opeens ook de rol van mantelzorger toebedeeld. Een rol overigens die ik met heel veel plezier en toewijding vervul, maar waar je zelf niet vrijwillig voor gekozen hebt…..

Wat belangrijk is in zo’n ingrijpend en langdurig proces, is dat je zowel medisch –als juridisch goede begeleiding krijgt. Het probleem is dat je als leek niet altijd kan bepalen wat wel en wat geen goed advies is. Bij verzekeringmaatschappijen, medische en juridische instanties word je niet gezien als mens maar slechts als een nummer. Je wordt niet voor vol aangezien, niet serieus genomen. Dit komt extra hard aan, juist nu we zo kwetsbaar zijn.…..

Door onze rechtsbijstandverzekeraar werden wij min of meer automatisch gekoppeld aan een interne jurist van het kantoor in Amsterdam, waar het je direct bij binnenkomst al duidelijk wordt dat je één van de velen bent waarvan de belangen behartigd moeten te worden. Onze zaak is nog niet afgehandeld en onze belangen worden op dit moment nog steeds door de rechtsbijstandverzekeraar behartigd, in samenwerking met een advocatenkantoor in Frankrijk, waar de rechtsbijstandverzekeraar veel mee samenwerkt.

Als we het over betrokkenheid hebben, dan ben je bij een kleiner kantoor beter af is mijn mening. Het zegt genoeg dat ik kort na het ongeluk terwijl ik nog in Frankijk was, direct door een medewerker van Maarten Tromp werd gebeld, om te vragen hoe het met ons was. Zij toonden direct interesse in ons en bij wijze van service boden zij aan met ons mee te lezen en mee te denken met de belangenbehartiger. Wat mij dan bijblijft is de warmte en menselijke maat die je bij een kantoor als Maarten Tromp nog tegenkomt. Hier werken mensen die zich inleven. Ze luisteren echt naar je en geven je het gevoel dat je ertoe doet. Natuurlijk is het ook voor ons belangrijk dat deze zaak in financiële zin naar tevredenheid wordt afgehandeld en daar houden wij nog steeds alle vertrouwen in. Als het er op aan komt gaat het niet om geld of grote dingen. Het gaat om inlevingsvermogen, om aandacht. Er zijn voor elkaar. Want juist in die kleine momenten, zit het allergrootste…..

Hartelijke groeten
Dick Penninkx

Navraag leerde ons dat het nu beter gaat met Terry. De zaak is nog niet afgewikkeld. De finish is al wel in zicht. Ondertussen ploeteren de beide ondernemers voort. Zij kunnen en mogen niet verzaken en/of verslappen. Dat is karakteristiek voor de houding van ondernemers. Ook een vorm van veerkracht, hetgeen de rode draad is, niet alleen van mijn praktijkopvatting, maar ook van alle artikelen op ons blog. 

Maar daar is de kous niet mee af. Dick en Terry hebben namelijk wel extra mensen ingehuurd. Zij hebben extra kosten gemaakt en Dick is meer gaan werken. Ondertussen kunnen zij nergens terecht voor hulp of ondersteuning. Vanuit Frankrijk is er geen begrip voor die situatie. De schade is nog niet vergoed.

In Nederland zijn wij nu al een paar jaar aan het experimenteren met "herstelgericht schaderegelen". De insteek is dan niet: hoe zou het zonder ongeval met het slachtoffer zijn gegaan?, maar: wat heeft het slachtoffer (nu) nodig?

Een hele andere insteek dus, waarvoor ik op 31 oktober 2017 ook een pleidooi heb gehouden in de vorm van de lancering van 95 stellingen (zie: verslag van de memorabele dag).  

Dick en Terry hebben kennisgenomen van die stellingen. Zij vinden het een schot in de roos. 

Zo beschouwd is dit artikel op ons blog ook een call to action. Voor alle betrokken professionals en instanties in ons vakgebied.

Wilt u reageren? Dan kan dat door dit artikel te delen via de social media. U kunt ook een mail sturen naar: seceretariaat@maartentromp.nl. Indien gewenst sturen wij uw reactie door naar Dick en Terry. 

Wij wensen Dick en Terry in ieder geval alle succes en voorspoed toe na de ellende van de afgelopen jaren.

Rotterdam, april 2018

Maarten Tromp